Windsor [Poema]

***

***

Windsor

Vine a Madrid con sólo 9 años
de una lejana y pequeña capital de provincia
tras los pasos de mi padre Anastasio que,
como jefe de obras,
migró a la gran ciudad para la construcción del rascacielos Windsor.

Seis años después de la muerte de mi padre,
el Windsor ardió:
31 pisos
y 106 metros de altura
de hormigón armado, acero y vidrio
se consumieron en llamas en sólo 17 horas,
sin muertes, dando espectáculo, por todo lo alto,
antorcha en las pantallas de los hogares del mundo.

En aquel trance me pareció oportuno
que el Windsor se volviera pira, humo, ceniza,
que las personas vivamos más que esos modernísimos edificios.

Y, en aquellos días,
junto a la estatua de Uryu Iwako en el barrio toquiota de Asakusa,
pensé que existe sólo una eternidad,
la de las estatuas, mastabas, lápidas y epitafios.

Pero, en Taiwán, recibí como regalo
el fósil de una almeja, grande como el pulgar,
plácidamente liso, entre blanco y grisáceo.

Aunque moluscos semejantes
son nuestros vecinos en los mares y en la mesa,
esta almeja mía es un templo en miniatura,
y cuando mis dedos la tocan, acarician el tiempo.

Entonces me pregunto cuáles fueron
los últimos espasmos neuronales
en el sencillo sistema nervioso de la almeja
mientras se hundía en la arena, transformándose
en un espléndido sarcófago de piedra.

¿Acaso, con una sonrisa en los labios, como quienes mueren por congelación,
comenzaba a soñar un sueño ahora sólido?

*

Windsor

Mi venis al Madrido nur 9-jara
el fora kaj eta provincia ĉefurbo
sekvante la paŝojn de mia patro Anastasio, kiu,
konstruestre,
migris al la urbego por la konstruo de la turo Windsor.

Ses jarojn post la morto de mia patro,
Windsor ekbrulis:
31 etaĝoj
kaj 106 metroj
da ferbetono, ŝtalo kaj vitro
konsumiĝis en flamoj en nuraj 17 horoj,
sen mortoj, spektakloriĉe, plej malavare,
torĉo sur la ekranoj de ĉiuj hejmoj de la mondo.

Tiam mi trovis oportuna
ke Windsor iĝis ŝtiparo, fumo, cindro,
ke ni personoj vivas pli longe ol tiaj modernegaj bildingoj.

Kaj, en tiuj tagoj,
ĉe la statuo de Urju Iŭako en la tokia kvartalo Asakusa,
mi pensis ke ekzistas nur unu eterno,
nome tiu de statuoj, mastaboj, tomboŝtonoj, epitafoj.

Sed, en Tajvano, mi ricevis donace
fosilian konkulon, grandan kiel polekso,
agrable glatan, grizblankan.

Kvankam similaj moluskoj
najbaras nin en maroj kaj surtable,
ĉi konkulo, mia konkulo, estas templo miniatura,
kaj, tuŝante ĝin, miaj fingroj karesas la tempon.

Tiam mi demandas min pri la lastaj
neŭronaj spasmoj
en la simpla nerva sistemo de l’ mitulo
dum ĝi sinkis en sablon, transformante sin
al splenda ŝtona sarkofago.

Ĉu eble, kun rideto surlipe, kiel mortantoj pro frosto,
ĝi eksonĝis nun solidan sonĝon?

***

Jorge Camacho Cordón